1998 жылы жомарт Джордж Сорос заманауи өнерді дамыту үшін әмиянынан тиын салмаса, білімсіз қазақстандықтар не істер еді? Contemporary Art тұздығы қосылған демократияны баяу, бірақ сөзсіз тудыруы мүмкін екенін білмей өтер ме еді.
Әрине, 90-жылдардағы хаос дәуірінде адамдар бәрін номиналды түрде қабылдады: қиял бостандығына шақыру және билік априори жақсы бола алмайтындығын түсіну, сондықтан онымен күресу керек. Соростың Қазақстандағы «тамаша» жолсерігі бұған дейін «Өнер» баспасында жұмыс істеген өнертанушы Валерия Ибраева болды.
1997 жылы «Сорос-Қазақстан» Қорының қолдауымен «Адам құқықтары: Terra Incognita» көрмесі өтті. 1998 жылы Сорос-Алматы заманауи өнер орталығы (СЗӨО) ашылды, оның миссиясы «Қазақстандағы заманауи көркемдік үдерісті қолдау және оны әлемдік көркемдік үдеріске интеграциялау» болды. «Демократиялық құндылықтарды» енгізу және «арт-белсенділікті» енгізу дөңгелегі айнала бастады.
Мазмұн эстетикасы, институциялар, инсталляциялар, қойылымдар және басқа да түсініксіз анықтамалар жаңа таңдаулылар әлеміне жол ашты. Сорос қоры таңдаған жолы мынау: суретшінің өзі үшін сурет салуға, өзін-өзі көрсетуге және қарабайыр пейзаждарды бояуға құқығы жоқ.
Оның міндеті — кенеттен психиатриялық клиникадағы арт-терапияның нәтижелеріне ұқсас танымал өнер нысандары арқылы елу жыл бұрын билік құрған және қазір жасалып жатқан барлық қасіретті жеткізу. Өнер нысаны неғұрлым қорқынышты болса, соғұрлым ол әдемі, демек Валерия Ибраеваның талғамына сәйкес келеді.
Қазіргі заманғы өнер тек адам құқығы туралы ғана емес, эстетикалық жағымды және түсінікті көрінуі де дұрыс деген ой-пікір айтқан батылы бар адамдарға «ұлы суретшілер» қоғамына апаратын жол жабық болар еді. Сондықтан Сорос өнерінің өкілдері сынның астында қалды.